Bayramın ikinci günü kendimi Mc Donaldsın öğün kalori kağıdına bu yazıyı  yazarken buldum.Bu devirde kağıt kaybolur blog olduğu yerde durur düşüncesiyle az biraz da üzerinde oynayarak yazmak istedim.Belki bayramı ailemden ayrı geçirmenin,daha da tuhafı bayramın kutlanmadığı bir yerde geçirmemin etkisiyle hayatımdaki dönem noktaları olan ayrılıkları hatırlayıp yazmıştım.
İlk ayrılık 7.sınıfta bizi komşu köydeki ortaokula götürmesi gereken servis verilmediği için ilçedeki yatılı ilköğretime kaydımı yaptırmamla başlamıştı.Ya hergün okula gidip gelmek için 8 km yol yürüyecektim ya da şehirde güzel daha kaliteli yatılı bir okulda okuyacaktım.Karda kışta o yolu yürümek zor olacağı içinde yatılı okula gitmeye karar vermiştim.İşte o gün bavulumla babamın gidişini izlerken anlamıştım her ne kadar zorda olsa bazen ayrılmak gerekiyordu sevdiklerinden.Ama bu ayrılık uzun sürmedi ve yurtta bi gece kaldıktan diğer gün bavulumu bile almadan kimsede görmesin diye en ücra köşeden avludan atlıyarak kaçmıştım.(En iyi arkadaşımın bunda etkisi çoktu.Belki o gün kaçmasaydım hayatım  daha  farklı olabilirdi!).Ben daha da o yurda gitmem dediğim için de bavulumu 3 gün sonra babam gidip alacaktı!O halimi ve o bi günde yaşadıklarımı hatırladığımda beni her defasında  saçmasapan bi gülme tutar.
Liseye başladığımda ailemin bu sefer yine kaçar mı endişesi ve yine aynı arkadaşımın ya gidelim zor bu gurbet,köy işleri,tarla işleri bi şekilde hallederiz köyde demesine rağmen ben kalmıştım ve o yine ilk haftada köye gitmişti.
Liseden sonra sınava girilmiş ve çocukluğumdan beridir hep sevdiğim filmlerde gördüğümde şurada gezicem dediğim şehri kazanmıştım.Bu sadece geciken bi sevgiliye kavuşmak gibiydi benim için ama yine de bi ayrılık vardı üstelik bu sefer yüzlerce kilometre.Her canım istediğinde köye gidemeyecektim.Güzel bi tesadüfle istanbula ilk gelişim çok güzel de olacaktı.Lakin bi aileden aynı anda 4 kişinin evden ayrılışı ve arabaya binerken gördüğüm annemin gözyaşları zorlaştırmıştı kolay olacak bi yolculuğu.Ama alışmak zor olmayacaktı ve olmamıştı da.
Ve şimdi binlerce kilometre ötede bi başına kutlan(amay)an bir bayram.Bazen yeniden başlayabilmek için bazı şeylerden vazgeçip yarılmak gerekiyor işte.